Verhalenbundel

De Blauwe Diender

Kroniek van een politieleven, 2. oplage

van Jacques Smeets

Het politieberoep is een roeping, net zoals je priester wordt of arts. Bij echtelijke ruzies ben je soms een soort geestelijke, want de geestelijke nood is hoog bij de ruziënde partijen. Wanneer het leven van een mens op het spel staat, is de lange adem van de politie van levensbelang, want er wordt gereanimeerd. Noodverbanden worden aangelegd als iemand ernstig gewond is geraakt ten gevolge van een ongeluk of een misdrijf. De link met de arts is snel gelegd.

Bijna veertig jaar later vraag ik mij af of het politieberoep nog wel een roeping is. In de wervingscampagnes wordt gerept over een baan, fulltime of parttime, geschikt voor man én vrouw, die nog steeds aan mensen veiligheid willen bieden. Binnen politiekringen worden termen als waakzaam en dienstbaar gepropageerd. Bij mij ontstaat het besef, dat mijn roeping op die jonge leeftijd gebaseerd moet zijn op een geheim(zinnig) systeem van natuurlijke wetmatigheden, die hun pijlen indertijd richtten op mijn persoonlijke innerlijke gesteldheid ten opzichte van de wijze waarop bijvoorbeeld tot dan toe op mij het ouderlijk gezag was uitgeoefend, in samenhang met de autoriteiten van school en kerk, maar ook ten opzichte van mijn diep verborgen twijfels en angsten. Dit boek toont aan de hand van mijn persoonlijke ontwikkeling en beleving van het beroep iets over de verborgen psychologie, die zich langzaam maar zeker een weg naar buiten weet te banen. Soms doet dat pijn, andere keren word ik er erg blij van. Het is een geheim dat zich in deze kroniek ongegeneerd openbaart. Of dit universeel geheim zich zal openbaren aan de nieuwe lichtingen politiemensen en aan mensen in andere beroepstakken, weet ik niet. De tijd zal het leren.

Trefwoorden: Kroniek; politie; De blauwe diender; regiopolitiekorps

» inkijkexemplaar

» meer titels van Jacques Smeets